Ze is al lang met pensioen, daardoor nog meer geboeid door veel van wat in Zoersel gebeurt. Zo werd ze ook vrijwilligster bij de begeleiding van vluchtelingen die hier verblijven. Groen vroeg waarom Laetitia zich er zo graag voor inzet. 'Ik was ooit zelf nieuwkomer in een dorpje in Italië. Ik sprak de taal niet, de meeste mensen daar kenden geen andere. Ik ervoer wat dit met mensen doet: het vermoeiende voor beide partijen, maar ook de vreugde van de toenadering. Tijdens een activiteit van de Wereldraad maakte ik kennis met een groot gezin vluchtelingen uit Halle: 6 schoolgaande kinderen. Toen het OCMW vrijwilligers zocht om hen te begeleiden, wou ik meteen meedoen. Eerst ging het vooral over Nederlands aan de ouders leren en de kinderen begeleiden bij hun schoolwerk. Nu bied ik meer hulp bij praktische taken, helemaal in het Nederlands. De verplaatsingen zijn een groot probleem: de moeder leerde nooit fietsen, heeft pijn bij het lopen. Busverbindingen vanuit Halle zijn helemaal ondermaats. Ik rijd dus veel rond. Het warme contact is het mooist. Het is een hecht gezin met veel levenskracht. En humor, ondanks alle onzekerheid. Van moed gesproken.'